Chapter 1 (Part 3) : วิญญาณร้าย
ต่อมาขณะเดินกลับบ้าน มาโดกะก็โผล่มา
“สวยมากเลยนะ คุณคิริโต้เนี่ย” เธอพูด พร้อมบอกว่าชินจิควรรักษาความสัมพันธ์กับคุเรฮะเอาไว้
เผื่อจะได้จีบในอนาคต
“ว่าแต่ มีอะไรเหรอ
ทำหน้ายากมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว” มาโดกะเปลี่ยนเรื่อง
ชินจิเลยบอกว่าเขากำลังคิดอยู่ว่าทำไมเมื่อครู่โทโนะถึงได้มองเข้าไปในครัว
หลังยืนยันกับมาโดกะแล้วก็พบว่าทั้งคู่คิดเหมือนกันคือเชฟโมริยาสุน่าสงสัย
“คุณโทโนะ บางทีคงจะถูก……” มาโดกะพูดค้างไว้แล้วเงียบไป
บางทีคงจะถูกเชฟโมริยาสุฆ่าตาย… เธอคงตั้งใจจะพูดแบบนี้
แต่ไม่สามารถกล่าวหาใครลอยๆได้
พวกเขาจำเป็นต้องรวบรวมหลักฐาน
ชินจิปรึกษากับมาโดกะแล้วจึงตัดสินใจไปหานักสืบโกโรตะ
ชินจิเดินมาถึงหน้าสถานี
ตอนนี้แถวนี้กำลังมีการก่อสร้างกันอยู่ ภาพเครนขนาดใหญ่โดดเด่นสะดุดตา
เขาไปที่สำนักงานนักสืบโกโรตะ
แต่นักสืบโกโรตะกลับไม่อยู่ อยู่แค่คุณฮิเดะ
ชินจิเลยบอกคุณฮิเดะว่าไว้จะมาใหม่วันพรุ่งนี้
แล้วเป็นตอนขากลับนั้นเองที่เขาเห็น “มัน”
เด็กหนุ่มพยายามทำเป็นไม่สนใจ
เวลาเจอวิญญาณร้าย ทำเป็นไม่สนใจจะดีที่สุด
มีนักเรียนโรงเรียนซากุระงาโอกะเดินมาจากทางหัวมุม
พวกเธอกำลังเดินคุยกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติ
ณ ที่แห่งนี้เลย
“ฟุคิงามิคุง บ๊ายบาย” นักเรียนหญิงคนหนึ่งในกลุ่มทักทายเขา ก่อนจะเดินเลยไป
ชินจิทักทายตอบกลับไป
จำหน้าไม่ได้ก็จริง แต่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมชั้น
“นี่ๆ เมื่อกี้ใครเหรอ ?”
“เอ๊ะ ? เพื่อนร่วมชั้นน่ะ”
“เห……นี่ คราวหน้าแนะนำให้รู้จักบ้างสิ ?”
“เอ๋ ไม่อาวอ่า”
การสนทนาของกลุ่มเด็กสาวไม่ได้เข้าหูเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
เขาพยายามสังเกตวิญญาณร้ายโดยไม่สบตามองมันตรงๆอยู่
ตอนนั้นเอง จู่ๆวิญญาณร้ายก็หันกลับไป !
มันพุ่งไปทางกลุ่มนักเรียนหญิงเมื่อครู่
!
ชินจิรีบวิ่งไปหาเพื่อนร่วมชั้น
อีกฝ่ายตกใจที่เขาวิ่งมา
วิญญาณร้ายหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
อย่าบอกนะว่า……
เด็กหนุ่มนึกถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด
ในตอนนั้นเอง…
มีเสียงตะโกนดังมาจากทางหน้าสถานี
จากนั้นจู่ๆวิญญาณร้ายเมื่อครู่ก็โผล่มาแล้วพุ่งไปทางนั้น
เด็กหนุ่มจึงวิ่งตามมันไปโดยไม่สนใจเสียงเตือนด้วยความเป็นห่วงของเพื่อนร่วมชั้น
พอเขามาถึงหน้าสถานีก็พบว่าที่นั่นมีชายถือมีดกำลังคลั่งไล่ฟันคนไปทั่ว
ผู้คนหนีกันจ้าละหวั่น
วิญญาณร้ายเมื่อครู่เข้าไปใกล้ชายคนนั้น
แล้วก็…
ซวบ !
มันแทรกตัวเข้าไปในตัวของชายถือมีด !
แต่แม้จะถูกวิญญาณร้ายแทรกตัวเข้าไปในร่างกาย
ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับชายถือมีดแต่อย่างใด
ชายถือมีดยังคงกวัดแกว่งมีดไล่ฟันคนไม่เลือกอยู่
เป็นตอนนั้นเองที่ชายถือมีดหันหน้ามาทางชินจิ
ทั้งคู่สบตากัน
อีกฝ่ายค่อยๆเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ
ทีละก้าว ทีละก้าว
ก่อนจะพุ่งเข้ามาพรวดเดียว !
“ชินจิ !” มาโดกะตะโกน
โครม !
จู่ๆก็เกิดเสียงดังสนั่น พื้นดินสั่นสะเทือนจนเด็กหนุ่มเซ
พอทุกอย่างสงบลงเขากับมาโดกะก็เงยหน้าขึ้นมองภาพเบื้องหน้า
โครงเหล็กขนาดใหญ่ร่วงลงมาทับชายถือมีดเมื่อครู่ตายคาที่
เด็กหนุ่มกับเด็กสาวได้แต่ยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง
ชินจิเดินกลับบ้าน
ดูเหมือนมาโดกะเองก็จะยังช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่เช่นกัน
เธอไม่พูดอะไรเลยตลอดขากลับ
เด็กหนุ่มกลับมาถึงบ้านที่ไม่มีใคร วางกระเป๋าลง
แล้วก็ครุ่นคิด
วิญญาณร้าย
สุดท้ายแล้ว กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
แต่คงจะเกี่ยวข้องกับการตายของผู้คน
เมื่อเช้ามีข่าวสายไฟขาดร่วงลงมาช็อตคนตาย
เรื่องโครงเหล็กเมื่อกี้เองก็ใช่
ก่อนหน้านี้ก็มีข่าวเด็กถูกดูดเข้าไปในช่องระบายน้ำของสระว่ายน้ำ
ไม่ว่าจะอย่างไหนก็เป็นอุบัติเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
นอกจากนั้นยังมีอีกหลายอย่าง มีอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน
หลังๆมานี้เมืองซากุระโนะโมริมีคดีหรืออุบัติเหตุที่เกี่ยวข้องกับการตายของผู้คนมาก
แล้วตัวเขาเองก็เห็นวิญญาณร้ายมากขึ้นด้วย
เมื่อสามปีก่อนยังไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ
ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นวิญญาณร้ายจำนวนมากครั้งหนึ่ง
ในตอนเด็ก ช่วงปิดเทอมหน้าร้อน เขากับพ่อแม่, คุณน้ามิยาโกะ
แล้วก็ฮัตสึเนะจังนั่งเครื่องบินไปเที่ยวลอนดอนเพื่อไปเยี่ยมสามีของคุณน้าที่ถูกย้ายไปประจำที่ลอนดอนคนเดียว
คุณน้ามิยาโกะกับแม่ของเขาเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก
หลังแต่งงานไปก็ยังคบหากันอยู่ ครอบครัวของเขากับครอบครัวของฮัตสึเนะจังจึงสนิทกันทั้งครอบครัวไปด้วย
นี่เป็นการนั่งเครื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกของครอบครัวเขา
ทีแรกพ่อแม่ไม่รู้ว่าจะลางานมาได้หรือเปล่าทำให้จองตั๋วได้ช้า
เขาจึงได้นั่งข้างคุณน้ามิยาโกะกับฮัตสึเนะจังแทน ส่วนพ่อกับแม่นั่งกันอยู่อีกที่
แม้จะแสดงความเป็นพี่ชายยกที่นั่งข้างหน้าต่างให้ฮัตสึเนะจังไป
แต่เขาก็ยังอยากดูวิวข้างนอกอยู่
แล้วในตอนที่แหงนหน้ามองขึ้นไปบนเพดานนั้นเอง…
เขาก็ได้เห็นวิญญาณร้ายจำนวนมากคืบคลานอยู่ข้างบน
ทีแรกคิดว่าตาฝาดไปเอง
แต่ไม่ว่าเขาจะกะพริบตาสักกี่ครั้งพวกมันก็ไม่หายไป
ทว่า เพราะฮัตสึเนะจังกับคุณน้ามิยาโกะมองไม่เห็น
เขาเลยพยายามไม่แสดงท่าทีแตกตื่น
แต่ต่อมาพวกมันก็พุ่งเข้าไปในตัวของมนุษย์ทุกคนที่อยู่บนเครื่องบินลำนั้น
หลังจากนั้นเครื่องบินก็เกิดความผิดปกติ
แล้วอีก
10 นาทีต่อมาเครื่องบินก็…
“กลับมาแล้วค่า~”
น้องสาวของเขาเข้ามาในบ้าน ก่อนจะตกใจที่เขานั่งมืดๆอยู่คนเดียวไม่ยอมเปิดไฟ
ใช่แล้ว หลังอุบัติเหตุเครื่องบินตกครั้งนั้น
เขาก็ได้ครอบครัวของคุณน้ารับไปดูแล
นับจากนั้นมาคุณน้าก็กลายเป็นแม่บุญธรรมของเขา
และฮัตสึเนะจังก็กลายเป็นน้องสาวของเขาไปจริงๆ
เด็กหนุ่มนั่งทานข้าวเย็นอยู่กับน้าสาวผู้เป็นแม่บุญธรรมและน้องสาวที่จริงๆแล้วเป็นลูกพี่ลูกน้อง
โทรทัศน์รายงานข่าวเมื่อเย็นว่ามีชายคลั่งถือมืดไล่ฟันคนหน้าสถานี
คุณน้ากังวลแล้วถามว่าตอนนั้นเขากับฮัตสึเนะจังอยู่ไหน
น้องสาวของเขาตอบไปว่าตอนนั้นเธอทำกิจกรรมชมรมอยู่ที่โรงเรียน
ส่วนเขา… โกหกไปว่ากำลังเล่นเกมอยู่กับเพื่อน
พอได้ยินดังนั้นคุณน้าก็เบนสายตากลับไปหาทีวี
เธอกำลังกังวลว่าจะจับคนร้ายได้รึเปล่า
แล้วพอได้ยินรายงานว่าผู้ก่อเหตุถูกโครงเหล็กร่วงลงมาทับเสียชีวิต
คุณน้าก็แสดงสีหน้าตกใจออกมา
เพราะว่านั่นเป็นอุบัติเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
ตอนออกไปส่งคุณน้ากับฮัตสึเนะจัง
ชินจิตัดสินใจเตือนน้องสาวของเขา
ว่าหลังๆมานี้วิญญาณร้ายเพิ่มจำนวนขึ้น
ฮัตสึเนะจังตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
ส่วนคุณมิยาโกะนั้นแสดงแววตาสงสารออกมา
เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ผู้ใหญ่จะไม่เชื่อเรื่องแบบนี้
แล้วตอนที่เขาบอกเรื่องนี้ก็ดันเป็นช่วงหลังมาโดกะตายด้วย
“ยังไงก็อยากให้ระวังตัวไว้” เขาขอร้องทั้งสองคน
ทั้งคู่พยักหน้า
คุณน้าบอกว่าสำหรับเรื่องที่ให้ระวังตัวไว้
เธอเห็นด้วย ก่อนจะบอกว่าถ้าชินจิอยู่ปีเดียวกับฮัตสึเนะจังก็คงวางใจไปได้เปราะนึงแล้ว
ถ้าทั้งคู่กลับบ้านด้วยกันเธอคงสบายใจได้มากกว่านี้
“นั่นสินะ……”
ชินจิหันไปถามฮัตสึเนะจังด้วยสีหน้าจริงจังว่าจะให้รอกลับด้วยกันตอนหลังเลิกเรียนไหม
น้องสาวของเขาหน้าแดง แล้วก็ปฏิเสธมาโดยบอกว่าเป็นการรบกวนพี่ชาย
“ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่จะต้องเกรงใจกันสักหน่อย
เนอะ ?” คุณน้าหันมาถามเขา
ชินจิพยักหน้า
คราวนี้ฮัตสึเนะจังเลยยกเรื่องชมรมมาอ้าง
คุณน้าเลยบอกว่าให้ชินจิเข้าชมรมคหกรรมด้วยเลยเป็นไง
ฮัตสึเนะจังเลยแย้งว่าที่ชมรมไม่มีเด็กผู้ชายอยู่เลย
คุณน้าจึงบอกว่าแบบนั้นน่าจะได้รับการต้อนรับที่ดีซะมากกว่า
เพราะถ้ามีแต่ผู้หญิงก็จะลำบากเวลามีงานต้องใช้แรง
“อืม ?
……ทำกิจกรรมชมรมด้วยกัน
แล้วก็กลับบ้านด้วยกันงั้นเหรอ ?” ฮัตสึเนะจังคิด
“ใช่แล้วล่ะ” คุณน้ามิยาโกะพูด
“……น่าอายออก แบบนั้นน่ะ” ฮัตสึเนะจังยืนกรานปฏิเสธ
พร้อมกับหน้าแดงขึ้นไปอีก
คุณน้ามิยาโกะผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวยืนกรานปฏิเสธขนาดนั้นเลยยอมแพ้ไปก่อน
“ถ้าอย่างนั้น ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ชินจิส่งทั้งคู่ที่หน้าคอนโดแล้วแยกกันตรงนั้น
ขากลับ เด็กหนุ่มครุ่นคิด
คอนโดที่พวกคุณมิยาโกะอาศัยอยู่นั้นเป็นคอนโดหรู
ค่าเช่าคงแพงน่าดู
ส่วนบ้านที่เขาอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านของตัวเอง
ถ้ามาอยู่ด้วยกันคงประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้มาก
ในบ้านเองก็มีที่เหลือเฟือ
เป็นบ้านที่กว้างเกินกว่าที่เขาจะอาศัยอยู่คนเดียว
แต่ดูเหมือนคุณน้ามิยาโกะจะมีเหตุผลบางอย่างเลยไม่อยากทำเช่นนั้น
ไม่เคยคุยเรื่องนี้กันตรงๆก็จริง
แต่ดูเหมือนเธอจะเกรงใจอะไรบางอย่างอยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น