เนื้อหาด้านล่างเผยแพร่ครั้งแรกวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 2012 ที่ http://vermillionend.exteen.com
เนื่องจากเป็นงานแปลภาษาญี่ปุ่นชิ้นที่สองของชีวิต ถ้าจะอ่านขอให้ทำใจกับสำนวนและความถูกต้องของภาษาไว้ได้เลย
ปิ๊งป่อง…..
……
ปิ๊งป่อง …… ปิ๊งป่อง …..
นาโอโตะ
: … … หืม
นาโอโตะ
: ใครมา … … กันน่ะ ใช่พวกบริษัทส่งพัสดุรึเปล่านะ … … ?
---
--- แกร๊ก
นาโอโตะ
: เอ๊ะ ?
เด็กผู้หญิง
แขกที่อยู่อีกฟากของประตูก็คือ,
เด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าผม
นาโอโตะ
: เอ… มาหาใครเหรอครับ ?
เด็กผู้หญิง : … … อ๊ะ ! !
เธอมีผมสีเกาลัดที่ท่าทางอ่อนนุ่ม
ดวงตาของเธอกลมโตสวยงามเหมือนกับลูกกระรอก
อกของเธอนั้นดูมีขนาดเล็กพอดีมือ
อืม
เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ
เด็กผู้หญิง : อะ ! ! เอ่อ … … อา … … ! !
นาโอโตะ
: …… ?
เธอลืมตาโต,
ปากของเธอขยับขื้นขยับลงเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง ------
รึว่าบางทีเด็กผู้หญิงคนนี้จะมาผิดบ้าน
?
นาโอโตะ
: เอ่อ,
เพราะว่าผมเพิ่งมาอยู่บ้านหลังนี้ได้ไม่นาน --- ---
เด็กผู้หญิง : อ่า … … อ่า … …เอ่อ ใช่คุณคุซุมิ … … รึเปล่าคะ
นาโอโตะ
: เอ๊ะ
? อ่า ใช่ ว่าแต่…
เด็กผู้หญิง : … … … …
เธอรู้ชื่อของผม
อย่างที่คิดไว้,
เธอมีธุระที่บ้านหลังนี้งั้นเหรอ ?
แย่แฮะ,
ไม่ใช่คนรู้จักของผมซะด้วย……
เด็กผู้หญิง
: … … … …
นาโอโตะ : … … ?
เด็กผู้หญิง
: … … … …
น่ากลัวแฮะ, เธอจ้องมาที่ผมอย่างจริงจังสุดๆ
เด็กผู้หญิง
: … … … …
หวา,
สายตาที่จ้องเขม็งแบบนั้นก็ด้วย
เด็กผู้หญิง
: … … … … ฮิฮิ
อ๊ะ, เธอยิ้มแล้ว
เด็กผู้หญิง
: … … … … ฮึก
อะ,
ดูเหมือนว่าเธอจะร้องไห้
นาโอโตะ : … … เอ๊ะ, ร้องไห้ --- ---
ผมทำให้เด็กผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกที่หน้าประตูร้องไห้
- - - - - ! ! ! ?
เด็กผู้หญิง
: … … ฮึก … … ฮึก … … ฮึก ! ! ! !
!
ใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตา
เด็กผู้หญิง
: พะ … … … …
นาโอโตะ : ฮะ ?
เด็กผู้หญิง
: พี่ชายยยยยยยยยยยยย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ! ! ! ! !
นาโอโตะ : เอ๊ เอ๊ เอ๊ เอ๊ เอ๊ ! ! ! ?
ผมสัมผัสกับร่างกายที่งดงามและนุ่มนวลของเด็กผู้หญิง
และกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอลอยเข้าจมูกผม
เด็กผู้หญิงกระโดดเข้ามากอดผมไว้แน่น
เด็กผู้หญิง
: พี่ชายพี่ชายพี่ชายยยยยยยยย ! ! โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ - - - ! ! !
นาโอโตะ : เฮ้, เดี๋ยว … …. เฮ้ !
?
พี่ชายงั้นเรอะ ! ? ?
เด็กผู้หญิง
: ฮืออออ … … ฮือ … … ฮืออ … … ฮือออ … … ฮือ … … ฮืออออ … … ฮึก … … อึก … … ฮือ
… .. ฮืออ
ผมถูกเด็กผู้หญิงแปลกหน้า
(แถมยังน่ารัก) กอดทั้งน้ำตา … …
นี่จะเรียกได้ว่าโชคดีดีไหมเนี่ย
--- ---
เด็กผู้หญิง
: พะ, พี่ชาย ฮึก, ฮึก … … ฮืออ ! !
ในขณะที่เธอกอดผม, เธอพูดคำว่าพี่ชายไป
ร้องไห้ไป
นาโอโตะ : เอ … …
… … … … นี่มันอะไรกัน
?
นาโอโตะ : นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย
! ?
… … … ... … …
นาโอโตะ : ใจเย็นลงรึยัง ?
เด็กผู้หญิง
: อ๊ะ, …..ค่ะ
หลังจากผมคุยโทรศัพท์กับทนายความเสร็จแล้ว
ก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่น, เด็กหญิงนั่งรอผมอยู่ที่ขอบโซฟาอย่างเรียบๆ
นาโอโตะ : อ่านจดหมายที่เพิ่งถูกส่งมาเมื่อเร็วๆ
นี้แล้วล่ะ โทษทีนะที่ผมพี่ไม่รู้อะไรเลย
เด็กผู้หญิง
: มะ, ไม่เป็นไรค่ะ
เธอนั่งหลังตรงสุภาพ,
แล้วส่ายหัว
นาโอโตะ : ทนายบอกมาว่า
“โทษทีที่ไม่ได้บอกเรื่องสำคัญไป” น่ะ
ผมวางจดหมายที่เด็กหญิงส่งมาไว้บนโต๊ะ,
แล้วก็ไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงกันข้าม
เด็กผู้หญิง
: อะ, เอ … … เอ่อ .. … … … เมื่อกี้ขอโทษนะคะ … … หนู, เรื่องนั้น
… …
แก้มของเด็กผู้หญิงแดงขึ้น
เพราะใช้เวลาไปนานมากกว่าเธอจะหยุดร้องไห้,
ทำให้ตาของเธอบวมนิดหน่อย
นาโอโตะ : ตกใจนิดหน่อยก็จริง … …
แต่ว่าไม่ต้องกังวลหรอก เอ … … โทวโนะ … … ฮารุนะซังใช่ไหม?
เด็กผู้หญิง
: อะ… …
เด็กผู้หญิง
: อ่า… … ค่ะ
หลังจากที่งงนิดหน่อย
เด็กผู้หญิงก็พยักหน้า
นาโอโตะ : อ่า
ตอนนี้วิธีพูดของพี่สุภาพเกินไปหน่อยรึเปล่า
ผมหันหน้าไปหา
“น้องสาว” ของผม
นาโอโตะ : โทษทีนะ เอ… ตอนนี้พี่ยังงอยู่นิดหน่อยน่ะ
ฮารุนะ : มะ, ไม่ค่ะ … …
อะ, เอ่อ … … ไม่เป็นไรค่ะ
ฮารุนะ : เรื่องนั้น …
… จู่ๆ มีคนเข้ามาก็มาแล้วบอกว่า “ เป็นน้องสาว”
, ไม่ว่าใครก็ต้องตกใจ … … ไม่ใช่เหรอคะ
เธอฝืนยิ้ม, และส่ายหน้า
ยังไงก็ตาม, เด็กคนนี้
เธอเหมือนจะเป็นเด็กดีมาก
นาโอโตะ : น้องสาว, งั้นเหรอ
ใช่
เด็กที่จู่ๆ
โผล่เข้ามาคนนี้คือคนที่ผมได้รับแจ้งว่าเป็น “น้องสาว” ของผม
เช่นเดียวกับผม, เธอรู้เรื่องจากทนาย,
เธอเลยมาที่บ้านหลังนี้เพื่อพบกับผม
ซองที่เธอนำมาให้ผมดูนั้นมีจดหมายที่ทนายส่งมาให้เธอและสำเนาทะเบียนบ้านของเธอใส่ไว้
นาโอโตะ : … … … …
ฮารุนะ :
… … … …
ตัวผมที่คิดว่าตัวเองไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นอีกแล้วกลับมีน้องสาวอีกคนที่แยกกันอยู่และ, เด็กผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าผมก็คือคนที่ผมพูดได้ว่าเป็นน้องสาว
นาโอโตะ : เอ่อ--- … …
ฮารุนะ :
… … … …
แต่ว่าพอจะคิดเรื่องความจริงก็… …
แย่แฮะ, เครียดชะมัดเลย
กระทันหัน, มันกระทันหันจริงๆ ใช่ไหมล่ะ
?
ถ้าจู่ๆ มีคนมาพูดทำนองว่าว่า “แต่ตลอดที่ผ่านมานี้ไม่เคยรู้เลยสินะ, ว่าเธอน่ะมีน้องสาวอยู่
ซึ่งนั่นก็คือฉัน” ล่ะก็--- ---
ยิ่งไปกว่านั้น, ก่อนที่จะได้รู้ความจริงแล้วดันมาเจอน้องสาวคนนั้นก่อนแบบนี้
--- ---
แบบที่ไม่ได้รู้ข่าวอะไรล่วงหน้ามาก่อนเลย, แล้วมาเจอกับเรื่องที่ชวนร้องไห้อย่างพวกออกตามหาพี่น้องร่วมสายเลือดแล้วก็พบกันอีกครั้ง, แล้วก็ถูกเข้ามากอดทั้งน้ำตา, แถมยังร้องไห้เสียงดังแบบนั้น
…
… จะมีปฏิกิริยาแบบไหนกันนะ
นาโอโตะ : ยังไงก็ตาม,
ก็แค่ตกใจล่ะน่า
ฮารุนะ : เอ๊ะ……
นาโอโตะ : อ๊ะ, อา- … … ! หวา
โทษทีๆ , แค่พูดกับตัวเองน่ะ
นาโอโตะ : เอ่อ, ถ้าอย่างนั้นเธอถูกฝากให้ญาติห่างๆ
ของญาติเลี้ยงมาตลอดใช่ไหม ?
ฮารุนะ : ค่ะ,
ที่ผ่านมาจนมาถึงตอนนี้ได้รับความกรุณาจากบ้านของคุณลุงที่เป็นญาติห่างๆ
ของแม่ช่วยดูแลน่ะค่ะ
นาโอโตะ
: งั้นเหรอ
ที่ผ่านมาพี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ตลอดมาตั้งแต่จำความได้, ผมที่ถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ารับเลี้ยงมาก็ไม่เคยได้รู้เลยว่ามีญาติห่างๆ
แบบนั้นอยู่ด้วย
นาโอโตะ
: ถ้าอย่างนั้น,
พวกคุณลุงทางนั้นเป็นยังไงบ้าง ?
ฮารุนะ : เอ๊ะ ?
นาโอโตะ
: เรื่องที่เธอมาที่นี่น่ะ,
มีอะไรจะพูดไหม ?
ฮารุนะ : เอ่อ … …
ข้างโซฟามีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่
ดูเหมือนว่าบางที, เพราะเธอทราบเรื่องจากทนายความ, เธอเลยหอบข้าวของของตัวเองมาอยู่ที่นี่
ต้องแยกจากกับญาติที่อยู่ด้วยกันมาตลอดจนถึงตอนนี้
… …
เธอต่างกับผมที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด,
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนตัดสินใจมาที่นี่เอง
ฮารุนะ : อะ, เอ่อ … … พวกคุณลุง … …ขะ,
ค่ะ … …
นาโอโตะ :... … ?
ฮารุนะ : ยังไงอาศัยอยู่กับครอบครัวที่แท้จริงก็ดีที่สุด
… … ไม่ต้องสนใจทางนี้ก็ได้ ไปเถอะ, … … พวกคุณลุงพูดไว้แบบนี้น่ะค่ะ
นาโอโตะ : ……งั้นเหรอ
......เป็นคนดีจังเลยน้า
ฮารุนะ :
ค่ะ
ครอบครัวที่แท้จริงงั้นเหรอ ผมกับ,
เด็กผู้หญิงคนนี้ … …
ฮารุนะ : อา,
เอ่อ … …
นาโอโตะ : หืม
ฮารุนะ : เอ่อ,
แต่ว่า … … เป็น, เป็นการรบกวน … … รึเปล่าคะ ?
นาโอโตะ : เอ๊ะ ?
ฮารุนะ : ที่จู่ๆ
เข้ามาในชีวิตแบบนั้น … …
นาโอโตะ
: ไม่ได้คิดว่าเป็นการรบกวนเลย,
แค่ตกใจเฉยๆ เท่านั้นล่ะ
ถึงจะยังไม่ได้รู้สึกดีอะไรแต่ว่า …
…เรื่องนั้น, เป็นไปไม่ได้หรอกที่ผมจะรู้สึกแย่
ฮารุนะ : แต่ว่า,
หนู … … มาโดยที่ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของพี่เลยนะคะ … ...
นาโอโตะ : ไม่เอาน่า ไม่เป็นจริงๆ
! ไม่ต้องไปกังวลกับเรื่องแบบนั้นหรอก
ฮารุนะ : ตะ,
แต่ว่า … …
นาโอโตะ
: ไม่เป็นไรน่า,
ถึงเธอจะรู้สึกผิดไปก็ไม่ --- ---
---
--- โครก (เสียงท้องร้อง)
นาโอโตะ
: …
… อา … …
ฮารุนะ : เอ๊ะ ?
ท้องร้องซะแล้ว
แย่ล่ะ,
เพราะวันนี้ไปเจอเรื่องยุ่งๆ มา เลยแทบไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา
นาโอโตะ
: อา,
ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย
ถึงเวลาแล้วไม่ใช่รึไง
?
ฮารุนะ : เอ๊ะ, อะ, เอ่อ … … ?
ในตู้เย็นนั้น,
ว่างเปล่า … …
เวลาแบบนี้,
ก่อนอื่นต้อง --- ---
นาโอโตะ : รอแป๊บนึงนะ !
ฮารุนะ :
… … เอ๊ะ … …
ผมหยิบกระเป๋าสตางค์, แล้ววิ่งออกจากบ้าน
กระโดดขึ้นไปบนจักรยานที่ใช้งานมาจนชิน, และปั่นขาถีบออกไป
เป้าหมายก็คือช่วงลดราคาสินค้าของซุปเปอร์มาเก็ต
… … … ... … …
ซื้ออาหารสำหรับคนสองคน, หลังจากนั้นก็ … … แล้วก็คิดเรื่องของเด็กคนนั้นในระหว่างทางกลับบ้าน
ถึงอย่างนั้น,
ก็ยังไม่รู้สึกชินกับบ้านหลังนี้จริงๆ
จู่ๆ จะให้บอกว่าบ้านเดี่ยวหลังนี้เป็นบ้านของผมงั้นเหรอ
… … ?
นาโอโตะ : อา
ฮารุนะ : อะ
… …
ในห้องนั่งเล่นที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดยามสนธยา
เธอยังคงรอผมอยู่ที่เดิม โดยที่ยังไม่ได้เปิดกระเป๋าเดินทางแต่อย่างใด
ฮารุนะ : อะ,
เอ่อ … … , ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ … …
นาโอโตะ : อะ, อ่า … … กลับมาแล้ว
เอ๊ะ? นี่มันอะไรกัน,
การทักทายกันแบบนี้
อายนิดหน่อยแฮะ
มันอะไรกันนี่
นาโอโตะ : เอ่อ, หิวรึเปล่า
ฮารุนะ : เอ๊ะ
?
นาโอโตะ : เพราะจะทำข้าวเย็นน่ะ
ฮารุนะ : อ๊ะ
… … ตอนนี้ … …
เธอยืนขึ้นมองถุงกับข้าวที่ผมถืออย่างงงๆ
นาโอโตะ : หืม,
เพราะบ้านนี้ไม่มีอะไรอยู่เลยน่ะ
ฮารุนะ : อ๊ะ,
ขะ, ขอโทษค่ะ !
นาโอโตะ : ฮะ? ขอโทษทำไมเหรอ
ฮารุนะ : พะ,
เพราะหนูไม่ทันได้คิด … …
ฮารุนะ :
อะ, เอ่อ, เพราะอย่างนั้น … … ให้หนูทำกับข้าวเถอะค่ะ !
เธอวิ่งมาหาผมและพยายามหยิบของที่ผมซื้อมาไป
นาโอโตะ : ไม่ไม่, ไม่เป็นไร
เพราะพี่จะทำกับข้าว
ฮารุนะ : ตะ,
แต่ว่า … …
นาโอโตะ : ไม่เป็นไรน่า,
ไม่ต้องไปกังวลเรื่องแบบนั้นหรอก
ฮารุนะ : ตะ,
แต่ว่า … … , จะให้หนูรอให้พี่ชายทำกับข้าวให้มันก็ … …
นาโอโตะ : พี่ทำอาหารเก่งรึเปล่าน่ะเหรอ
? จะว่ายังไงดีล่ะ, พี่ชอบทำอาหารน่ะ
ฮารุนะ : เอ๊ะ
… … อะ, เอ่อ … …
นาโอโตะ : วันนี้ให้พี่ทำกับข้าวให้เถอะ
ฮารุนะ :
! วะ, “วันนี้” งั้นเหรอคะ … …
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ
นาโอโตะ : เธอ,
รออยู่ตรงนี้ซักพักนะ
ฮารุนะ : อะ,
เอ่อ … …
นาโอโตะ : หมายถึงในบ้านหลังนี้น่ะ เพราะว่าบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของเธอด้วยเหมือนกัน
เพราะแบบนั้นไม่ต้องนั่งเรียบร้อยก็ได้ ไปเดินเล่นตามใจชอบเถอะ
ฮารุนะ : อะ
… … ขะ, ค่ะ … … ขะ, ขอบคุณ … … ค่ะ
และต่อมา,
มื้ออาหารเย็น
พวกเราหันหน้าเข้าหากันทานเท็มปุระโซบะที่ผมทำ
นาโอโตะ : ซู้ดซู้ด (เสียงซดโซบะ)
ฮารุนะ :
ซู้ด (เสียงซดโซบะ)
… … … …
ความรู้สึกไม่สงบใจนี่มันอะไรกัน
คงเป็นเพราะหลังจากที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแล้ว,
ไม่ค่อยมีเรื่องแบบนี้ เรื่องที่ได้ทานข้าวด้วยกันกับใครซักใครซักคนล่ะมั้ง
ฮารุนะ :
อร่อยจังเลยค่ะ พี่
นาโอโตะ : หืม งั้นเหรอ ?
ฮารุนะ :
ค่ะ
ในขณะนั้นเธอพยักหน้าไป
ทานอาหารที่ผมทำอย่างมีความสุขไป
นี่มันอะไรกัน,
การเริ่มต้นแบบนี้
เรื่องแบบนี้,
อาหารที่ผมทำได้รับคำชมจากใครซักคนแบบนี้, อายเหมือนกันแฮะ
ฮารุนะ : … … … … เอ่อ, พี่คะ
นาโอโตะ
: หืม
?
ฮารุนะ : … … … … หนู … … ที่นี่ … …
ฮารุนะ : เอ่อ … … เรื่องที่หนูมาอยู่กับพี่ที่นี่ … …
ไม่เป็นไรเหรอคะ ?
นาโอโตะ
: เพราะว่าคนที่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ก็มี,
ผมกับเธอ, สองคน ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก
ฮารุนะ : … … … … ระ, เรื่องนั้นพี่ … … ไม่ได้ …. …
จู่ๆ
มือข้างที่ถือตะเกียบของเธอก็เกร็ง
ฮารุนะ : อะ, เอ่อ … … พี่ไม่ได้ … … มะ, ไม่ได้กำลังไม่พอใจกับเรื่องนี้อยู่งั้นเหรอคะ
… … ?
นาโอโตะ
: เอ......
เธอยังกังวลเรื่องความรู้สึกของผมอยู่งั้นเหรอ
ฮารุนะ :
พี่คะ ถ้าพี่ไม่พอใจเรื่องที่หนูมาอาศัยอยู่ด้วยล่ะก็ … … หนู … …
อื-ม … … ท่าทางจะเป็นเด็กดีมากเลยแฮะแต่ว่า จะเรียกว่าขี้กลัวเกินไปหน่อย … … หรือจะเรียกว่าใส่ใจกับความรู้สึกของคนอื่นมากไปหน่อยดีนะ … …
ฮารุนะ : เอ่อ, จู่ๆ ก็มาให้เรียกว่าเป็นน้องสาว … … แถมยังให้เรียกว่าเป็นครอบครัวอีก
… … รำคาญ … … สินะ … … คะ
นาโอโตะ : ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก็พูดไปแล้ว, แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ
ไม่ได้คิดว่าเป็นการสร้างปัญหาให้เลย
ฮารุนะ : … …
นาโอโตะ : ช่วงนี้ มีเรื่องหลายเรื่องเกินขึ้นเยอะเกินไปแล้ว, หรือจะพูดว่าประติดประต่อเรื่องราวไม่ทันเลยดีนะ
…
…
นาโอโตะ : ฮะฮะฮะ, ทั้งเรื่องญาติพี่น้องเอย, เรื่องที่ได้บ้านแบบนี้มาเอย
ไม่ค่อยเข้าใจเลยแฮะ
นาโอโตะ : เพราะว่าจำไม่ได้ว่าตัวเอง
… … เคยมีพี่น้องอยู่เลยน่ะ
ฮารุนะ : … … แต่หนูจำได้นะคะ
นาโอโตะ : เอ๊ะ ?
ฮารุนะ : … … หนู, ตลอดที่ผ่านมา,
หนูรู้เรื่องที่ … … หนูมีพี่ชายอยู่ค่ะ
นาโอโตะ : เอะ … … ยะ, อย่างงั้น
… … เหรอ … …
แน่นอนว่าผมคิดว่าเธอก็เพิ่งรู้เรื่องของผมมาจากทนายเหมือนกัน
แต่ว่า ……
อย่างงั้นเหรอ, เป็นอย่างงั้นเหรอ
ตลอดที่ผ่านมานั้น,
เธอรู้ว่าเธอมีพี่ชายร่วมสายเลือดซึ่งเป็นญาติคนสุดท้ายของเธออยู่
ฮารุนะ : หนู … …
ตลอดที่ผ่านมา, หนูคิดเรื่องของพี่ชายมาตลอดเลยค่ะ
ฮารุนะ :
เฝ้ารอว่าเมื่อไรวันที่ได้พบวันพี่ชายจะมาถึง … … อยากพบพี่ชายตลอดมา … …
คิดเรื่องนี้มาตลอดเลยค่ะ … …
น้ำตาหยดลงมาจากดวงตาที่กลมโตของเธอ
นาโอโตะ : อะ ……
ฮารุนะ : ฮึก, ฮึก …… อึก
น้ำตาของเธอหยดลงไปในถ้วยเท็มปุระโซบะ
ฮารุนะ : ฮึก … … ฮึก ขะ,
ขอโทษ … .. ค่ะ … … ฮึก …. … ขอโทษค่ะ … … ฮึก
เพื่อที่จะซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตานั่นจากผม
เธอเลยก้มหน้ามองลงด้านล่าง และใช้ข้อศอกของเธอปาดน้ำตาออก
งั้นเหรอ ……
แน่นอนว่าเด็กคนนี้ต้องคิดว่าผมที่เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอ
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวตลอดมา, เธอคงคิดแบบนั้น
เพราะแบบนั้น, เธอคงจะคิดว่าผมคิดเหมือนกันกับเธอ
เธอปรารถนาที่จะพบครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอตลอดมา, และวันนี้ในที่สุดเธอก็ได้พบ
เธอคงมีความหวังและความยินดีอยู่เต็มอก
เธอเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทาง, จากนั้นออกจากบ้านที่ตัวเองเคยอยู่มาจนถึงตอนนี้
แล้วนั่งรถไฟมาตามลำพัง
…
…
หลังจากนั้น, ในตอนที่เธอได้พบกับพี่ชายที่แยกกันอยู่แล้ว, เธอคงหวังว่าพี่ชายของเธอจะพูดกับเธอว่า “อยากพบเธอมาตลอดเลย”
นาโอโตะ : ขอโทษ … … อะไรงั้นเหรอ
? ทั้งๆ
ที่เธอคิดเรื่องของพี่มาตลอดเลยเนี่ยนะ
ฮารุนะ : มะ … … ไม่ค่ะ …
… ฮึก … … พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย … … ฮึก พี่ชายน่ะ … … ฮึก
งั้นเหรอ, แน่นอนว่าผมที่ไม่รู้อะไรเลยนั้นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้…… แต่ว่าเธอก็คงเจ็บปวดอยู่ดี
นาโอโตะ : เธอคิดเรื่องของพี่มาตลอดเลยงั้นเหรอ
……
ฮารุนะ : ……
พยักหน้า, น้องสาวของผม “พยักหน้า”
อา, ว่าแล้วว่าน้องสาวน้องสาวของผมคิดแบบนั้นจริงๆ
นาโอโตะ : งั้นเหรอ … … แต่ว่า, โทษทีนะ ?
ถ้าเธอคิดเรื่องของพี่ชายที่ไม่แม้แต่จะเคยเห็นหน้านานมากขนาดนั้นล่ะก็
… …
นาโอโตะ : เธอคงไม่ได้คิดว่าพี่ชายของเธอเป็น
“เจ้าชายที่เพอร์เฟ็กสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง” หรอกนะ
ฮารุนะ : เอ๊ะ ?
นาโอโตะ : ฮะฮะ
แล้วพอได้พบกันจริงๆ แล้ว พี่ชายกลับเป็นแบบนี้
นาโอโตะ : มีผู้ชายธรรมดาๆ
แบบนี้อยู่ในโลกด้วยงั้นเหรอ ?
ผิดหวังใช่ไหมล่ะ?
ฮารุนะ : ระ ! เรื่องนั้นไม่จริง ! ! เรื่องนั้นไม่จริงเลยค่ะ ! !
เธอรีบส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
ฮารุนะ :
พี่ก็เป็นอย่างพี่ที่หนูคิดไว้ล่ะค่ะ ! หนู, หนู, … … เรื่องของพี่ชายตลอดมา
นาโอโตะ : หืม ?
นาโอโตะ : เรื่องของพี่ชายงั้นเหรอ
?
ฮารุนะ : อ๊ะ, … … อะ … …
มะ, ไม่มีอะไร … … ไม่มีอะไรค่ะ
นาโอโตะ : …… ?
อะไรน่ะ
? …… อืม, ดีแล้วงั้นเหรอ
นาโอโตะ
: ไม่มีอะไรงั้นเหรอ
?
ฮารุนะ : อ๊ะ ขะ, ค่ะ ?
นาโอโตะ
: ภาษาสุภาพ
ฮารุนะ : เอ๊ะ ?
นาโอโตะ
: ภาษาสุภาพ,
ไม่ใช้ไม่ได้งั้นเหรอ
ฮารุนะ : …… เอ
นาโอโตะ
: เพราะพวกเราเป็นพี่น้องกัน
คิดว่าไม่ต้องใช้ภาษาสุภาพก็ได้นะ
ฮารุนะ : อา ……
นาโอโตะ
: เพราะเป็นพี่น้องกัน … … เป็นครอบครัวเดียวกัน … … เพราะแบบนั้นจากนี้ไป, คุ้นเคยกันไว้จะดีกว่าไม่ใช่เหรอ
?
ฮารุนะ : พะ … … … … พี่คะ … … … …
และแล้ว,
น้ำตาก็ไหลเอ่อล้นดวงตากลมโตนั่นอีกครั้ง
นาโอโตะ
: โซบะจะอืดหมดนะ
ฮารุนะ : … … … อึก … … … … ฮึก … … ฮึก
น้องสาวของผมยิ้มไป
ร้องไห้ไป ซดโซบะไป
ถึงแม้ว่าจะเป็นครอบครัวเดียวกัน, แต่คนสองคนที่แยกกันอยู่ตลอดมาก็เริ่มใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
คงจะมีปัญหาหลายๆ
อย่างเกิดขึ้นด้วย, ไม่ได้มีแต่เรื่องดีๆ เท่านั้นที่จะเกิดขึ้น
แต่ว่า,
ผมตัดสินใจไปแล้วว่าจากนี้ไปผมจะใช้ชีวิตอยู่กับเด็กผู้หญิงคนนี้
ขอจบการ Spoil เพียงเท่านี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น